Danish 2023

Persian

University of Kashmir

Print ISSN: 0975-6566 Online ISSN: 0975-6566

In india during medieval period madrasa have been producing litrerary people intellectuals, artist and scientist throughout the world .Basically, Madrasas impart theological studies and classical languages like Arabic and persian. The products of madrasas infulanced the culture,language though and other social aspects of social life. The contribution of islam and muslims to the development of education and learning in india both in theory and practice is indeed worthy of special mention The history of madrasa education in india began in 10th century with the establishment of Maktabs and Madrasas in the towns of sind Debal, Maisura and Multan through traders and settlers Madrasa education also flourished under various to gradual

During the last eighty six years all the famous poets could not cover the fame and popularity that was bestowed to Parveen Eitsami, the Iranian poetess. Her original name was Rakshanda, but Parveen was her literary name which gained so popularity that nobody bothered to remember her by her original name. Parveen Eitsami was born in Tabriz in 1907. Her grandfather Mirza Ibraim Khan was from the dynasty of Najbahaiya Ashtiyan. He had come to Tabriz to fulfill his mission which was very important for him and dwelled at Tabriz. Parveen was born also born in Tabriz. Her father Mirza Mohd Yousf Khan was a great scholar and historian. He was expert in speaking Persian and Arabic. In so many magazines and books his articles were printed and published

کشمیر اپنی بے پناہ قدرتی جو بصورتی کے ساتھ ساتھ علمی، ادبی ، لسانی ، معاشی اور ثقافتی اعتبار سے بھی بہت ہی خوبصورت اور ذرخیز مانا جاتا ہے۔ ہر دور میں یہاں کے مقامی اور مہاجر، علماء، ادباء، شعراء، مشائخین اور مؤرخین نے یہاں کی ادبی ، ثقافتی، میراث کی آب یاری کی۔ فارسی ادب نے خاص طور سے فروغ پایا۔ ادبی اصناف میں تاریخ نویسی ایک اہم موضوع ہے جس پر تیموری خاندان کو سنہری حروف سے یاد کیا جاتا ہے۔ کشمیر میں سلطان شمس الدین نے (۷۴۲ ه.ق) شهمیری خاندان کی بنیاد ڈالی۔ سلطان زین العابدین (۸۷۴-۸۲۳ھ . ق) اس خاندان کے بر سر آوردہ بادشاہ رھا ہے۔ انہوں نے پندرہ سال شهر خ مرزا کے ساتھ سمر قند میں گزارے ہیں اس وجہ سے ان کی ذاتی میلان فارسی زبان و ادب ثقافت، تہذیب و تمدن اور صنف شعر کی طرف تھا

فقیر الحقیر میر حیدر گجراتی الاصل و تیله مولی الحال میگوید که والدة ماجدة فقیر سیّد صحیح النسب و ثابت الحسب است. حضرت بابا محمد على زينة دربارۀ اسم ایشان و درباره مسکن ایشان در تصنیف خود تذکرة العارفین اینطور اشاره می کند ۔ حضرت شیخ سید حیدر تیله مولى رحمة الله عليه و على عظمته شانه که وطن اصلی ایشان در هندوستان به گجرات کلانست خواجه اسحاق قاری دربارۀ اسم ایشان و مسکن ایشان در تصنیف 35 46 ۔۔۔ حضرت میر سید حیدر تیله مولی سلّمه الله تعالی که وی در اصل از وطن مبارکۀ خویش خطه گجراتش بود

کشمیر از قرنها، یکی از مرکزهای شعر و ادب فارسی بوده است. بعد از ترویج مذهب اسلام و حکومت سلاطین اسلامیه علم و ادب فارسی و فرهنگ ایرانی در آن دیار مروج گشت و صدها شاعران و ادیبان در آن جا پیدا شدند سلاطین و حکمرانان هنر پرور و شاعر دوست برای پیشرفت و ترقی علم و ادب و هنر در کشمیر سعی بلیغ نمودند. خصوصاً در عهد سلطان زین العابدین بسیاری از شاعران نامدار فارسی گوی مثل سید محمد منطقی، ملا ندیمی، ملا فصیعی، ملا ،ملیحی، ملا جميل ملا احمد رومی ملا محمد رومی ملا علی شیرازی مولانا حسین غزنوی وغیر آن ظاهر شدند و به مصاحبت و منادمت پادشاه سرفراز گشتند حتی سلطان نخستین کسی است که منصب ملک الشعرایی را در دربار خود آغاز کرد و ملا احمد کشمیری نخستین ملک الشعراء دربار آن پادشاه بوده است همین طور در ادوار بعدی به ویژه در دورۀ افغانها، راجه سکھو جیون مل استاندار کشمیر در دربار خود انجمن شعراء را دایر کرد و پنج نفر از شاعران شهیر آن دوره را برای سرودن شاهنامه کشمیر (تاریخ) منظوم (کشمیر) مقرر داشت. توسط این مقاله سعی خواهد شد تاپی ببریم که کدام شاعران فارسی گوی به دربارهای شاهان کشمیر پیوسته بودند و تخت حمایت و تشویق آنها چه خدمتی برای پیشرفت شعر و ادب فارسی به توسط آنها در کشمیر انجام گرفت

ادبیات فارسی از طول عمر خویش دارای صفت های گوناگون بوده است و کار کردگی آن یکی از مهم ترین مایه های متون زبان و ادبیات فارسی است و تقریبا هر دوره به لحاظ نیاز مردم وزندگی کامل ایشان خوب نشان داده است و تاریخ ادبیات فارسی از نقوش های مختلف مزین شده است و ادب فارسی باختصاص ادبیات اخلاقی علاقه مندی هر زمان بوده است ولی عصر حاضر احتیاج این چنین ادبیات بیشتر دارد اخلاق پند و اندرز یکی از مهمترین مایه های اشعار زبان و ادب فارسی است و موضوعات مختلف اخلاقی و پند واندرزهای فراوان در بیشتر اشعار شاعران فارسی دیده می شود بالخصوص شاعران سنتی فارسی که این موضوع را هیچ موقع از دست خود نداده اند اشعار كلاسيك فارسی چه ادبی، حه عرفان و حه ست. ی فارسی که این موضوع را هیچ موقع از دست خود نداده اند. اشعار كلاسيك فارسی چه ادبی، چه عرفانی و چه تاریخی پر از مایه اخلاقی است که بیشتر آنها تحت تاثیر از آموزه های قرآنی ، روایات از احادیث نبوی اقوال بزرگان دین و افکار مفکران اسلامی است چنین مضامینی در همه انواع ادبی از ادبیات تعلیمی که جاییگاه اصلی چنین مباحثی است ، تا ادبیات حماسی و غنایی دیده می شود مقاله حاضر ، این موضوع را در برجسته و اصیل ادب فارسی بررسی و نمونههای از بیان توصیف شاعران را با توجه به منشاء سخنان شان ارایه کرده است.

مملکت وسیع هند به ویژه دیار کشمیر از دیر باز گهواره علم و ادب بوده است و کدام شاعران و نویسندگان بزرگ نبوده اند که درین سرزمین پرورش نیافتند در پیشرفت زبان و ادبیات فارسی بذل ساعی نموده اند در هندوکشمیر به كمك و تشویق پادشاهان و امرای دربار شاهی زبان و ادبیات فارسی آبیاری می شد. شاهان کشمیر به ویژه مغولان هند شاعران را چنان می نواختند که گاهی بر يك شعر پر نغزدهان شاعر از زروسیم پر می کردند و گاه اورا در زر می سنجیدند. حتی شاعران فارسی زبان مانند عرفی و نظامی دربار تشویق و کمک با شایان شان سخنهای گفته اند که نظیر آن نداریم دربار دیار کشمیر نظامی گفته است

عطار به انسان با دیدی عارفانه نگریسته انسان والا را کسی میداند که به اخلاق خلیفه اللهی در روی زمین متصف بوده، اعمال حرکات و سکنات او قسمی باشد که طبق خواست خداوند از انسان است . عطار جایگاه واقعی را به کسانی میی دهد که لیاقت و شایستگی انسانیت و مردم بودن را داشته باشند . طرف صحبت او هم کسانی هستند که به معنای واقعی انسان و انسانیت پی برده وظیفه ی شان را به عنوان خلیفه خدا در روی زمین به وجه احسن و اکمل آن انجام میدهند عطار در دیوان خود انسان و خلق را به دست ها و بخشهای متفاوت تقسیم نموده، از هر طبقه تعریف مشخص خود را دارد. طبعاً او از آدم عادی و مردم معمولی آن

علامه محمد اقبال لاهوری در گذشته ۱۹۳۸م) در ۱۹۳۳م بنا به دعوت رسمی نادر شاه فرمانروای افغانستان (۱۹۲۹ - - - ۱۹۳۳) سفری به افغانستان رفت و درین سفر با شور و علاقه به غزنه نیز شتافت و از آرامگاه سلطان محمود غزنوی و حکیم سنایی غزنویدیدار کرد دست آورد این سفر که نصیب قلمرو ادبیات فارسی شده “ مثنوی مسافر" سرودۀ اقبال لاهوری است که مکرر در کلیات اشعار فارسی اقبال لاهوری و منفرد منتشر شده است مثنوی مسافر هم سیاحت نامۀ منظوم افغانستان است و هم بیان احساسات سراینده نسبت به شهرها و شخصیت های تاریخی آن سامان از جمله شهر غزنه و شخصیات آنجا همچون حکیم سنایی و سلطان محمود اقبال در این مثنوی عظمت دیرینه غزنه را به یاد می آورد و ارادت خود را به حکیم سنایی اظهار می دارد نالد اقبال در سراسر آثار خود تحت تاثیر حکیم غزنه است و از خدا برای خود صدق و اخلاص سنایی می طلبد.